Het Huis van Dominicus is al een tijd bezig om op een vernieuwende manier vorm en inhoud te geven aan de christelijke liefde die zich uitdrukt in omzien naar elkaar. We willen kerkelijk present zijn ten behoeve van alle mensen die een plek zoeken waar ze gezien en gehoord worden, verhalen kunnen delen, ervaren dat ze ergens bij horen en kunnen meedoen. Het meest zichtbaar, als het gaat om omzien naar elkaar, is de zogenoemde Huiskamer van de Wijk. Nieuwkomers en mensen in de wijk Oog in Al ontmoeten elkaar wekelijks op dinsdagochtend, raken met elkaar in gesprek en leren zo elkaar beter kennen. Inzet is nieuwkomers beter thuis te doen raken in Nederland door ze te helpen de taal beter te spreken en te verstaan, maar de menselijke verbondenheid die ontstaat is goed voor alle betrokkenen. Het gaat om solidariteit, offers brengen en het plaatsen van de kwetsbaren in het centrum van de aandacht. Om zichtbaar te maken hoe de kerk in de huidige religieuze, culturele en maatschappelijke situatie een hoopvolle boodschap kan geven.
Het naar elkaar omzien gebeurt op tal van plaatsen in stad en land. Interessant is te kijken wat hier voor motivatie achter zit. Voor mij, ons, zit de inspiratie van het omzien naar elkaar in de Bijbelse boeken. Boeken die bol staan van hoopvolle verhalen waarin God zich laat kennen als ‘Ik zal er zijn’. Drie zogeheten motiefwoorden die het vaakst voorkomen in de Bijbel zijn: Ga, Vrees niet en En toch. Woorden die getuigen van moed, vertrouwen, desnoods tegen de stroom in. Gewoon doen en erop vertrouwen dat het goed afloopt. We kunnen dus niet over deze inspiratie spreken zonder over het christelijk geloof te spreken. Het christelijk geloof is een geloof van hoop, van daadwerkelijke hoop.
Je laten raken door het broze leven van anderen. Solidariteit zou je kunnen zeggen. Want doordat het lot van de ander mensen niet onberoerd laat, worden we tot handelen gezet. Door de nood of de vraag van de ander, word je als mens geroepen om te antwoorden, iets goeds te doen. Goedheid is een manier van handelen en scheppen: geluk scheppen voor andere mensen, hun verdriet verzachten, zelfs iets van de pijn van de wereld wegnemen. Te leren dat het leven om anderen draait. Dat geeft het leven nieuwe zin. Dat je bij deze momenten leert te vertrouwen dat er iets nieuws, iets hoopvols en daardoor een nieuw perspectief kan komen.
In het omzien naar elkaar schuilt zin en betekenis van het bestaan. Iets voor elkaar te kunnen betekenen is het goede leven. Onlangs sprak de bekende katholieke theoloog Thomas Halik zich hier in vergelijkbare woorden over uit. Volgens hem is geestelijke begeleiding en ondersteuning de belangrijkste taak van de kerk in de komende tijd. Waar er aandacht is voor mensen, geluisterd naar hun verhalen, mensen in hun ogen wordt gekeken en waar er wordt getroost en bemoedigd.
Zo zoeken we in het Huis van Dominicus naar vormen van goed doen aan de ander. Om een visie uit te drukken dat de wereld de plaats is van verbinding met God. Ze vormen niet het antwoord op het ingewikkelde vraagstuk dat kerken steeds meer leeg raken, maar ze wijzen wel in een bepaalde richting. Het zijn olifantenpaadjes, weggetjes die volop worden gebruikt door mensen die zich open stellen voor wat er op hun pad komt en dit avontuur aangaan. Met als inzet een kerk die als missie uitdraagt dat het draait om een goede relatie van mensen met God, met elkaar en met de aarde. De kerk waaraan doorlopend moet worden gebouwd, die perspectieven aanreikt, die concreet handelen mogelijk maakt en die tegelijkertijd een hoopvol uitzicht biedt op goed samenleven met elkaar.
Hermen van Dorp – coördinator Huis van Dominicus Utrecht
foto: Huiskamer Huis van Dominicus, eigen opname Hermen van Dorp