Hoe het u de afgelopen weken vergaan is weet ik niet, maar mijn agenda zei voor het eerst in twee jaar ‘boem’. Waar de Vasten voor mij normaliter een periode is waarin ik tijd inruim om even stil te staan bij hoe het gaat, met mij, met mijn kleine wereld en met de grote wereld, werd ik deze Vasten vooral uitgenodigd om fullspeed aan een leven vol fysieke ontmoetingen te gaan beginnen. Op weg naar Pasen in de ICE van het leven.
In maart 2020 werd ik aangenomen als directeur van het VKMO (en Stichting Thomas More), midden in de eerste Corona golf. We hadden het, achteraf wat naïeve, idee dat we tegen september wel weer terug naar normaal gingen. We weten allemaal dat het anders liep.
Zo komt het dat ik afgelopen 7 april, bijna twee jaar later, voor het eerst een fysieke vergadering met het VKMO had. Met mensen die ik alleen van het scherm kende. En wat ik digitaal al wel vermoedde bleek nu in het fysieke leven ook zo te zijn: Wat zijn dit mooie mensen, met hart voor wat ze doen. Gedreven, bezield en betrokken.
Op verzoek van bisschop De Korte voerden we tijdens het voorzittersoverleg het synodaal gesprek, in kleine groepen, met uitgebreide verslaglegging. De dag na het voorzittersoverleg volgde voor mij het echte werk: het samenvatten van alle inbreng. Ik las zulke mooie dingen: “De katholieke identiteit is ons kompas.” “De wijze waarop gewerkt wordt ademt de waarden van het katholiek (christelijk) sociaal denken. Gelijkheid en wederkerigheid en solidariteit met degene aan wie hulp gegeven of voor wie hulp georganiseerd wordt.” En het motto van een van de groepen: “Door de scheuren van het leven het licht van Christus laten schijnen.” Er waren ook verzuchtingen te lezen, over de soms frustrerende samenwerking met de kerk, over het ‘moeten’ in plaats van inspireren. Maar ook aanmoedigen richting de bisschoppen om meer te durven, gepaard gegaan met de uitnodiging aan de bisschoppen, de bisdommen en de parochies om de samenwerking op te zoeken met het rijke netwerk van het VKMO.
Ik schrijf dit artikel aan de vooravond van Palmpasen. De zondag waarop in veel parochies het passieverhaal klinkt. U ontvangt deze nieuwsbrief op Witte Donderdag, de dag waarop The Passion op televisie komt, met teksten waarin doorklinkt dat er wat te gebeuren staat. We zijn op weg naar Pasen. Ik kijk er naar uit dat in de Paaswake straks het licht weer binnengedragen wordt. Zo stel ik mij dat voor, het licht van Christus laten schijnen, dwars door de scheuren van het leven, waar het donker is en koud. Zoals in de Paaswake de donkere kerk langzaam verlicht wordt door de kaarsjes. Tot iedereen in het licht staat.
Schrijven vertraagd, ik kijk naar buiten, naar de tuin hier bij het klooster en geniet even van de prachtige tulpen. In de stilte en in de zon. Zalig Pasen!
Carlien Geelkerken
directeur VKMO-Katholiek Netwerk